Mikucki Leon (1867–1920), inżynier mechanik, przemysłowiec naftowy. Ur. 22 I w Stanisławowie, był synem Leona (zob.) i Anieli z Girtlerów. Po ukończeniu Gimnazjum Św. Anny w Krakowie studiował w l. 1885–7 mechanikę na Politechnice wiedeńskiej, a w l. 1887–90 na Politechnice Lwowskiej, gdzie po uzyskaniu dyplomu inżyniera budowy maszyn pracował przez rok jako asystent katedry budowy maszyn. Potem, jako jeden z pierwszych absolwentów politechniki, przerzucił się do nafty, odbył w r. 1891 praktykę na kopalni w Bóbrce i wnet zasłynął jako energiczny i pełen technicznej inwencji wiertnik naftowy. Początkowo pracował jako kierownik kopalń «Amalia» w Potoku-Toroszówce, w Gorlicach, Krygu, Jaszczwi, w firmach «D. Fanto» oraz «Naphta» w Ropicy, w Tarnawce i w Równem. W r. 1900 założył w Borysławiu własne przedsiębiorstwo naftowe w spółce z K. Perutzem dla głębszych wierceń, które po nieprodukcyjnych odwiertach w Rabce wykazało dużą aktywność w samym Borysławiu, gdzie uzyskanie dużej produkcji w kopalni «Feiller» zachęciło inne przedsiębiorstwa do głębszych wierceń. Osiągnięcia M-ego potwierdziły zresztą jego dalsze wiercenia wysokoprodukcyjnych szybów w różnych kopalniach w Popielach oraz we własnych w Borysławiu, w spółkach z A. Segalem oraz większej z K. Perutzem, T. Sroczyńskim, S. Boguszem; kopalnie te, w okresie burzliwego rozwoju zagłębia borysławskiego, scalił M. w dużą firmę «Galizische Montan Aktien-Gesellschaft» w r. 1907. W r. 1910 wszedł w kontakt z W. H. Mac-Garveyem i objął w jego – największym w Galicji koncernie naftowym – Galicyjsko-Karpackim Tow. Naftowym stanowisko dyrektora kopalń oraz wszedł w skład rady nadzorczej tego koncernu. Na tych stanowiskach pozostał do śmierci.
Obok działalności przemysłowej i organizacyjnej położył M. duże zasługi dla technicznego podniesienia przemysłu naftowego przez szereg opatentowanych i szeroko stosowanych wynalazków, jak korba wiertnicza do wahacza o zmiennym skoku, popuszczadło wiertnicze, ryg wiertniczy własnej konstrukcji, pomysł specjalnego tłoku ropnego, szereg udoskonaleń w elektryfikacji przemysłu naftowego. Na te tematy publikował wiele drobniejszych artykułów w niemieckich pismach „Petroleum” i „Das Galizische Erdöl”, a po polsku w „Nafcie”, m. in. Nowy system wiercenia (1901), Sprawy patentowe (1906) oraz kilka artykułów polemicznych z A. Fauckiem co do wierceń płuczkowych. Człowiek wielkiej kultury osobistej i kultury pracy, umiał sprawnie zarządzać wieloma przedsiębiorstwami naftowymi równocześnie i w l. 1910–20 wysunął się na jedno z czołowych miejsc w polskim przemyśle naftowym. Był też wiceprezesem Izby Pracodawców w Borysławiu oraz bardzo aktywnym członkiem Krajowego Tow. Naftowego; był także członkiem Tow. Technicznego Krakowskiego. M. zmarł w Krakowie 8 X 1920. Pochowany został w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim. Z małżeństwa ze swą kuzynką Wandą z Girtlerów (1870–1955) miał synów: Marcina, inżyniera mechanika, Andrzeja (zob.), Macieja, inżyniera górnika i dyrektora górniczego, Leona, bankowca, oraz córkę Marię Żurowską.
Fot. w posiadaniu syna; – Książka pamiątkowa jubileuszu Krakowskiego Tow. Technicznego 1877–1902, Kr. 1902 s. 75; – Girtler K., Opowiadania, Pamiętniki z lat 1832–1857, Kr. 1971 II (tablica genealogiczna Girtlerów i rodzin spokrewnionych); – „Gaz. Lwow.” 1920 nr z 11 X; „Kur. Lwow.” 1920 nr z 12 X; „Petroleum Zeitschr.” 1920 nr z 1 XII; „Przegl. Naftowy” 1921 nr 4; – B. PAN w Kr.: Dziennik K. Girtlera rkp. 6799 t. 7–10; Teki K. Mińskiego w materiałach Red. PSB – Informacje rodziny.
Stanisław M. Brzozowski